ΜΙΧΑΛΗΣ ΝΙΚΟΛΙΝΑΚΟΣ. ΑΠΟ ΠΕΤΡΑ ΚΑΙ ΦΩΣ ΚΑΜΩΜΕΝΟΣ

«Την αγαπάς πολύ τη ζωγραφική, Μιχάλη;» Ανασηκώθηκε και χαμογέλασε. «Την αγαπάς πολύ τη ζωή σου, κοπελιά; Νομίζω ότι την ίδια απάντηση θα δώσουμε και οι δύο». Συνέντευξη στην Αλκυόνη Παπαδάκη, εφ. Αυγή, 1/6/1964 […] Ο Μιχάλης Νικολινάκος έζησε μια ζωή καθόλου εύκολη, όμως ζωή μυθική και μάλιστα σε καιρούς που απαιτούσαν από τους ανθρώπους να ξεπεράσουν τον ίδιο τον εαυτό τους. Μια ζωή που ο καθένας θα ήθελε να έχει ζήσει. Αρκεί βέβαια να μην τον φοβίσει το τίμημα που πρέπει να καταβάλει. Επειδή καμία επιτυχία δεν προσφέρεται ανώδυνα. Ένα τίμημα που ο Νικολινάκος, ο Μανιάτης από την Κοκκινιά που λάτρεψε τον Πειραιά και τις παραλίες του, το κατέβαλε, από παιδί ακόμη, μέχρι κεραίας. Το χρέος του και στην ιστορία και στην τέχνη. Αλλά και στην ιδεολογία και στην πατρίδα σε χαλεπούς καιρούς. Σαν τους παλιούς τους άντρες, τους ατόφιους και λιγόλογους. Τους αυθεντικούς. Τα πρότυπα. Μάνος Στεφανίδης Δαιμονικός, με την έννοια του φιλέρευνου δημιουργού που ποτέ δεν εφησυχάζει, και προσηνής, συνάμα, συμμετοχικός και αγαπητός στις παρέες, με ένα γέλιο «πλατύ, ανοιχτόκαρδο, καλοκάγαθο», με μιαν απλότητα σχεδόν «παιδιάστικη». Στιβαρός σαν δωρικός κίονας, (…) στεφανωμένος στην αύρα του με αστρική ύλη. Λαοπρόβλητος ως ίνδαλμα στο εγκόσμιό του πέρασμα, αλλά μοναχικός και στοχαστικός στην ουσία του. Γειωμένος, αλλά με ένα «ταλέντο που έλαμπε από πνευματικότητα». Από πέτρα και φως, λοιπόν, καμωμένος… Ευαγγελία Θ. Καϊράκη